spowiednik

From spowiedzieć +‎ -nik. First attested in 1454.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /spɔvjɛdniːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /spɔvjɛdnik/

spowiednik m ?

1. (Christianity) follower of Christ
   • 1877-1881 [1454], Władysław Wisłocki, editor, Katalog rękopisów Biblioteki Uniwersytetu Jagiellońskiego, number 323, page -:

     O, day tho yemu, vyelky panye, na proszba y zasluga thwego milego spovyednyka Iarnoltha!

     [O, daj to jemu, wielki Panie, na prośbę i zasługę twego miłego spowiednika Jarnołta!]

• Polish: spowiednik

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “spowiednik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish spowiednik. By surface analysis, spowiedzieć +‎ -nik.

• IPA^(key): /spɔˈvjɛd.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛdɲik
• Syllabification: spo‧wied‧nik

spowiednik m pers (female equivalent spowiedniczka)

1. (Roman Catholicism) confessor (priest who hears confession and then gives absolution)
2. (figuratively) confidant (person in whom one can confide or share one's secrets)

• spowiednik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• spowiednik in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “spowiednik”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• “SPOWIEDNIK”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 15.12.2008
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “spowiednik”, in Słownik języka polskiego‎
• Aleksander Zdanowicz (1861) “spowiednik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1915), “spowiednik”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 6, Warsaw, page 326