spowiadacz

• spowiedacz (Middle Polish)

From spowiadać +‎ -acz. First attested in 1699.[1]

• IPA^(key): /spɔˈvja.dat͡ʂ/
• Rhymes: -adat͡ʂ
• Syllabification: spo‧wia‧dacz

spowiadacz m pers

1. (obsolete, Christianity) Synonym of spowiednik (“confessor”) (priest who hears confession and then gives absolution)
   • 1928 August 31, Kurjer Poznański‎, volume 23, number 398, page 8:

     Kraszewskiego powinna nietylko poznać młodzież, dla której jest on jakby żywym a barwnym podręcznikiem historji polskiej. Starsi również spędzą niejedną chwilę z wytrawnym spowiadaczem i wżyją się z nim razem w ducha każdej epoki, którego zajmująco odmalowuje.

     Kraszewski should not only get to know the youth, for whom he is a living and colorful textbook of Polish history. The older ones will also spend more than one moment with the experienced confessor and they will become intimate with him in the spirit of each epoch, which he depicts in an entertaining way.

   • 1930 January 15, Chwila : dziennik dla spraw politycznych, społecznych i kulturalnych‎, volume 12, number 3882, page 7:

     To co w życiu zwykło się nazywać potęgą przeznaczenia, to wysuwa się na plan pierwszy, przymuszając obserwatora zjawisk do roli spowiadacza, — który jest świadom zła, jakie się przed nim roztacza, ale który umie i musi przebaczyć.

     What in life is usually called the power of destiny comes to the fore, forcing the observer of phenomena to the role of a confessor - who is aware of the evil that lies before him, but who is able and must forgive.