pinso
See also: piņšõ
Catalan
Noun
pinso m (plural pinsos)
- feed (food given to (especially herbivorous) animals)
- 2008, Miquel Pujol i Palol, Les plantes cultivades. 1. Cereals, →ISBN, page 20:
- Actualment, el gra de cereals destinat a l’alimentació animal, els pinsos, representa un 33% de la producció total arreu del món i és més del 40% en els països de la Unió Europea.
- Currently, cereal grain set aside for the feeding of animals, feed, represents 33% of the total global production, and it is more than 40% in the countries of the European Union.
Further reading
- “pinso” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “pinso”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “pinso” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “pinso” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Latin
Etymology 1
From Proto-Italic *pinsō, from Proto-Indo-European *peys- (“to crush”).
Cognate includes Ancient Greek πτισάνη (ptisánē, “barley”), πτίσσω (ptíssō, “to winnow, peel”); Proto-Slavic *pьšenìca (“wheat”); Sanskrit पिनष्टि (pinaṣṭi, “to grind”). Compare pīla, pīlum.
Alternative forms
- pindō (Late Latin, glosses)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈpin.soː/, [ˈpĩːs̠oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpin.so/, [ˈpinso]
Verb
pīnsō (present infinitive pīnsere, perfect active pīnsuī or pīnsī, supine pīnsum or pīnsitum or pī̆stum); third conjugation
- to beat, pound
- AD 4th C., Diomedes Grammaticus (author), Heinrich Keil (editor), Artis Grammaticae Liber I (1857), page 373:
- Sed apud veterēs reperīmus etiam n litterā additā pīnsō, quod est tundō, ut Ennius decimō Annālium pīnsunt terram genibus.
- But in the older authors we also find pīnsō with an added n, which is 'to beat', like Ennius in the tenth book of the Annals: they pound the dirt with their knees.
- Sed apud veterēs reperīmus etiam n litterā additā pīnsō, quod est tundō, ut Ennius decimō Annālium pīnsunt terram genibus.
- AD 4th C., Diomedes Grammaticus (author), Heinrich Keil (editor), Artis Grammaticae Liber I (1857), page 373:
- to lash, scourge
Conjugation
Etymology 2
Post-classical conjugation transfer of Etymology 1.
Verb
pīnsō (present infinitive pīnsāre, perfect active pīnsāvī, supine pīnsātum); first conjugation
- (post-classical) Alternative form of pīnsō
Conjugation
Descendants
Further reading
- “pinso”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- pinso in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.