opstijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opstigen. Equivalent to op +‎ stijgen.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɔpˌstɛi̯.ɣə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: op‧stij‧gen

Verb

opstijgen

  1. (intransitive) to ascend, to rise
  2. (intransitive) to take off (with an aircraft)

Inflection
Inflection of opstijgen (strong class 1, separable)
infinitive opstijgen
past singular steeg op
past participle opgestegen
infinitive opstijgen
gerund opstijgen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stijg opsteeg opopstijgopsteeg
2nd person sing. (jij) stijgt opsteeg opopstijgtopsteeg
2nd person sing. (u) stijgt opsteeg opopstijgtopsteeg
2nd person sing. (gij) stijgt opsteegt opopstijgtopsteegt
3rd person singular stijgt opsteeg opopstijgtopsteeg
plural stijgen opstegen opopstijgenopstegen
subjunctive sing.1 stijge opstege opopstijgeopstege
subjunctive plur.1 stijgen opstegen opopstijgenopstegen
imperative sing. stijg op
imperative plur.1 stijgt op
participles opstijgendopgestegen
1) Archaic.

Antonyms

Derived terms
  • opstijging

Descendants
  • Afrikaans: opstyg

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.