minnka

Icelandic

Etymology

From Old Norse minnka, minka, from Old Norse minni, minnr, or perhaps continuing a Proto-Germanic *minnikōną (“to make smaller, lessen, decrease”). Cognate with Norwegian minka (“to diminish, grow less”), Scots mink, munk (“to grow less, diminish”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈmiŋ̊ka/
    Rhymes: -iŋ̊ka
    Homophone: minka

Verb

minnka (weak verb, third-person singular past indicative minnkaði, supine minnkað)

  1. (transitive) to make smaller (in size or amount), reduce, lessen, decrease
  2. (intransitive) to grow smaller or less, decrease (in size or amount), diminish, lessen

Conjugation
minnka — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að minnka
supine
(sagnbót)		 minnkað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 minnkandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég minnka við minnkum present
(nútíð)		 ég minnki við minnkum
þú minnkar þið minnkið þú minnkir þið minnkið
hann, hún, það minnkar þeir, þær, þau minnka hann, hún, það minnki þeir, þær, þau minnki
past
(þátíð)		 ég minnkaði við minnkuðum past
(þátíð)		 ég minnkaði við minnkuðum
þú minnkaðir þið minnkuðuð þú minnkaðir þið minnkuðuð
hann, hún, það minnkaði þeir, þær, þau minnkuðu hann, hún, það minnkaði þeir, þær, þau minnkuðu
imperative
(boðháttur)		 minnka (þú) minnkið (þið)
Forms with appended personal pronoun
minnkaðu minnkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
minnkast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að minnkast
supine
(sagnbót)		 minnkast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 minnkandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég minnkast við minnkumst present
(nútíð)		 ég minnkist við minnkumst
þú minnkast þið minnkist þú minnkist þið minnkist
hann, hún, það minnkast þeir, þær, þau minnkast hann, hún, það minnkist þeir, þær, þau minnkist
past
(þátíð)		 ég minnkaðist við minnkuðumst past
(þátíð)		 ég minnkaðist við minnkuðumst
þú minnkaðist þið minnkuðust þú minnkaðist þið minnkuðust
hann, hún, það minnkaðist þeir, þær, þau minnkuðust hann, hún, það minnkaðist þeir, þær, þau minnkuðust
imperative
(boðháttur)		 minnkast (þú) minnkist (þið)
Forms with appended personal pronoun
minnkastu minnkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
minnkaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 minnkaður minnkuð minnkað minnkaðir minnkaðar minnkuð
accusative
(þolfall)		 minnkaðan minnkaða minnkað minnkaða minnkaðar minnkuð
dative
(þágufall)		 minnkuðum minnkaðri minnkuðu minnkuðum minnkuðum minnkuðum
genitive
(eignarfall)		 minnkaðs minnkaðrar minnkaðs minnkaðra minnkaðra minnkaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 minnkaði minnkaða minnkaða minnkuðu minnkuðu minnkuðu
accusative
(þolfall)		 minnkaða minnkuðu minnkaða minnkuðu minnkuðu minnkuðu
dative
(þágufall)		 minnkaða minnkuðu minnkaða minnkuðu minnkuðu minnkuðu
genitive
(eignarfall)		 minnkaða minnkuðu minnkaða minnkuðu minnkuðu minnkuðu
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.