kielhalen

Compound of kiel (“keel”) +‎ halen (“to lift, to haul”).

• IPA^(key): /ˈkilˌɦaː.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: kiel‧ha‧len

kielhalen

1. (transitive) to keelhaul
   • 1857, G. Lauts, Geschiedenis van de vestiging, uitbreiding, bloei en verval van de macht der Nederlanders in Indie, vol. 3, W. van Boekeren (publ.) page 228.

     Ze werden vervolgens levend geradbraakt, gehangen of gekielhaald, of ook gegeseld en gebrandmerkt, of enkel voor schelm weggejaagd.

     They were subsequently drawn and quartered, hung or keelhauled, or also flogged and branded, or only chased away as a scoundrel.

2. (transitive, nautical, of ships) to haul above water (so that the keel is above the waterline)
   • 1771, William Dampier, Nieuwe Reistogt rondom de wereld, vol. 1, tr. by W. Sewel, Isaac van Campen (publ., 2nd print) page 94.

     Wy bleven hier tot 'snamiddags ten vier uuren, wanneer onze Schepen tot op een myl na aan ſtrand komende, wy alle aan boord gingen, en na de Golf van Amapalla ſtuurden, met voornemen om onze Schepen aldaar te kielhalen.

     We remained here until four o'clock in the afternoon, when our ships coming up to a mile close to the shore we all embarked, and set sail to the Gulf of Amapalla, with the intention to haul up our ships to their keels over there.

3. (transitive, figurative) to torment, to torture

• kielhaler
• kielhaling

• Afrikaans: kielhaal
• → English: keelhaul