zondigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch sondigen. Equivalent to zondig + -en or perhaps zonde + -igen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈzɔn.də.ɣə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: zon‧di‧gen

Verb

zondigen

  1. (intransitive) to sin, to commit sin

Inflection

Inflection of zondigen (weak)
infinitive zondigen
past singular zondigde
past participle gezondigd
infinitive zondigen
gerund zondigen n
present tense past tense
1st person singular zondigzondigde
2nd person sing. (jij) zondigtzondigde
2nd person sing. (u) zondigtzondigde
2nd person sing. (gij) zondigtzondigde
3rd person singular zondigtzondigde
plural zondigenzondigden
subjunctive sing.1 zondigezondigde
subjunctive plur.1 zondigenzondigden
imperative sing. zondig
imperative plur.1 zondigt
participles zondigendgezondigd
1) Archaic.

Descendants

  • Afrikaans: sondig
  • Negerhollands: sondig
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.