weggooien

Dutch

Etymology

Compound of weg +‎ gooien.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈʋɛxˌɣoːi̯.ə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: weg‧gooi‧en

Verb

weggooien

  1. (transitive) to throw away, discard

Inflection
Inflection of weggooien (weak, separable)
infinitive weggooien
past singular gooide weg
past participle weggegooid
infinitive weggooien
gerund weggooien n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular gooi weggooide wegweggooiweggooide
2nd person sing. (jij) gooit weggooide wegweggooitweggooide
2nd person sing. (u) gooit weggooide wegweggooitweggooide
2nd person sing. (gij) gooit weggooide wegweggooitweggooide
3rd person singular gooit weggooide wegweggooitweggooide
plural gooien weggooiden wegweggooienweggooiden
subjunctive sing.1 gooie weggooide wegweggooieweggooide
subjunctive plur.1 gooien weggooiden wegweggooienweggooiden
imperative sing. gooi weg
imperative plur.1 gooit weg
participles weggooiendweggegooid
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • Afrikaans: weggooi
  • Negerhollands: gooi wee, gooj wej
  • Skepi Creole Dutch: goe way, goie way

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.