vergentia

Latin

Etymology 1

New Latin (16th century), vergēns + -ia.

Noun

vergentia f (genitive vergentiae); first declension

  1. inclination, tendency; vergence
    • 1556, Galeni septima classis curandi methodum, Venice, page 117:
      • "Pro eorum, qui inflammationem pariunt, humorum vergentia inclinationesque, vacuationes facit Hippocrates."
    • 1678, Jean-Baptiste Orivai, Propugnaculum Hippocraticae ac Galenicae doctrinae, Paris, page 99:
      • "revulsio est motus: illa est humorum vergentia ad partem, qua non opportet vergere"
Declension

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative vergentia vergentiae
Genitive vergentiae vergentiārum
Dative vergentiae vergentiīs
Accusative vergentiam vergentiās
Ablative vergentiā vergentiīs
Vocative vergentia vergentiae

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

vergentia

  1. nominative/accusative/vocative neuter plural of vergēns
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.