uitputten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ûteputten. Equivalent to uit +‎ putten.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈœy̯tˌpʏ.tə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: uit‧put‧ten

Verb

uitputten

  1. to exhaust, to use up completely, to empty out (a resource)
  2. to exhaust, to drain (a person, physically or mentally)

Inflection
Inflection of uitputten (weak, separable)
infinitive uitputten
past singular putte uit
past participle uitgeput
infinitive uitputten
gerund uitputten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular put uitputte uituitputuitputte
2nd person sing. (jij) put uitputte uituitputuitputte
2nd person sing. (u) put uitputte uituitputuitputte
2nd person sing. (gij) put uitputte uituitputuitputte
3rd person singular put uitputte uituitputuitputte
plural putten uitputten uituitputtenuitputten
subjunctive sing.1 putte uitputte uituitputteuitputte
subjunctive plur.1 putten uitputten uituitputtenuitputten
imperative sing. put uit
imperative plur.1 put uit
participles uitputtenduitgeput
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • Afrikaans: uitput

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.