uitpakken

Dutch

Etymology

From uit +‎ pakken.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈœy̯tˌpɑ.kə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: uit‧pak‧ken

Verb

uitpakken

  1. (transitive, intransitive) to unpack, to unload things from a package
  2. (intransitive) to turn out, to end up
  3. (intransitive) to show off, to live lavishly, to party, to spend a lot
  4. (intransitive) to express one's emotions

Inflection
Inflection of uitpakken (weak, separable)
infinitive uitpakken
past singular pakte uit
past participle uitgepakt
infinitive uitpakken
gerund uitpakken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular pak uitpakte uituitpakuitpakte
2nd person sing. (jij) pakt uitpakte uituitpaktuitpakte
2nd person sing. (u) pakt uitpakte uituitpaktuitpakte
2nd person sing. (gij) pakt uitpakte uituitpaktuitpakte
3rd person singular pakt uitpakte uituitpaktuitpakte
plural pakken uitpakten uituitpakkenuitpakten
subjunctive sing.1 pakke uitpakte uituitpakkeuitpakte
subjunctive plur.1 pakken uitpakten uituitpakkenuitpakten
imperative sing. pak uit
imperative plur.1 pakt uit
participles uitpakkenduitgepakt
1) Archaic.

Antonyms

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.