uitjouwen

Dutch

Etymology

Compound of uit + jouwen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯tˌjɑu̯.ə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: uit‧jou‧wen

Verb

uitjouwen

  1. (transitive) to jeer at

Inflection

Inflection of uitjouwen (weak, separable)
infinitive uitjouwen
past singular jouwde uit
past participle uitgejouwd
infinitive uitjouwen
gerund uitjouwen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular jouw uitjouwde uituitjouwuitjouwde
2nd person sing. (jij) jouwt uitjouwde uituitjouwtuitjouwde
2nd person sing. (u) jouwt uitjouwde uituitjouwtuitjouwde
2nd person sing. (gij) jouwt uitjouwde uituitjouwtuitjouwde
3rd person singular jouwt uitjouwde uituitjouwtuitjouwde
plural jouwen uitjouwden uituitjouwenuitjouwden
subjunctive sing.1 jouwe uitjouwde uituitjouweuitjouwde
subjunctive plur.1 jouwen uitjouwden uituitjouwenuitjouwden
imperative sing. jouw uit
imperative plur.1 jouwt uit
participles uitjouwenduitgejouwd
1) Archaic.

Descendants

  • Afrikaans: uitjou
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.