uitdunnen

Dutch

Etymology

From uit + dunnen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈœy̯ˌdʏnə(n)/
  • (file)

Verb

uitdunnen

  1. to weed out, to cull

Inflection

Inflection of uitdunnen (weak, separable)
infinitive uitdunnen
past singular dunde uit
past participle uitgedund
infinitive uitdunnen
gerund uitdunnen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dun uitdunde uituitdunuitdunde
2nd person sing. (jij) dunt uitdunde uituitduntuitdunde
2nd person sing. (u) dunt uitdunde uituitduntuitdunde
2nd person sing. (gij) dunt uitdunde uituitduntuitdunde
3rd person singular dunt uitdunde uituitduntuitdunde
plural dunnen uitdunden uituitdunnenuitdunden
subjunctive sing.1 dunne uitdunde uituitdunneuitdunde
subjunctive plur.1 dunnen uitdunden uituitdunnenuitdunden
imperative sing. dun uit
imperative plur.1 dunt uit
participles uitdunnenduitgedund
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.