uitdijen

Dutch

Etymology

From uit (out) + gedijen (to thrive).

Pronunciation

  • (file)

Verb

uitdijen

  1. to expand

Inflection

Inflection of uitdijen (weak, separable)
infinitive uitdijen
past singular dijde uit
past participle uitgedijd
infinitive uitdijen
gerund uitdijen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dij uitdijde uituitdijuitdijde
2nd person sing. (jij) dijt uitdijde uituitdijtuitdijde
2nd person sing. (u) dijt uitdijde uituitdijtuitdijde
2nd person sing. (gij) dijt uitdijde uituitdijtuitdijde
3rd person singular dijt uitdijde uituitdijtuitdijde
plural dijen uitdijden uituitdijenuitdijden
subjunctive sing.1 dije uitdijde uituitdijeuitdijde
subjunctive plur.1 dijen uitdijden uituitdijenuitdijden
imperative sing. dij uit
imperative plur.1 dijt uit
participles uitdijenduitgedijd
1) Archaic.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.