tribuens
Latin
Etymology
Present participle of tribuō.
Participle
tribuēns m, f, n (genitive tribuentis); third declension
Inflection
Third declension.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | tribuēns | tribuēns | tribuentēs | tribuentia | |
Genitive | tribuentis | tribuentis | tribuentium | tribuentium | |
Dative | tribuentī | tribuentī | tribuentibus | tribuentibus | |
Accusative | tribuentem | tribuēns | tribuentēs | tribuentia | |
Ablative | tribuentī | tribuentī | tribuentibus | tribuentibus | |
Vocative | tribuēns | tribuēns | tribuentēs | tribuentia |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.