proco
Latin
Alternative forms
Etymology
From procus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈpro.koː/, [ˈprɔkoː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpro.ko/, [ˈprɔːko]
Verb
procō (present infinitive procāre, perfect active procāvī, supine procātum); first conjugation
- (archaic) to ask, urge, demand
- 3rd century BCE, L. Livius Andronicus, Aegisthus :
- quīn quod pārēre mihi vōs majestās mea
procat, tolerātis templōque hanc dēdūcitis?
- quīn quod pārēre mihi vōs majestās mea
- c. 2nd century, Sextus Pompeius Festus, De verborum significatione 249:
- nam procī dīcuntur, quī poscunt aliquam in mātrimōnium, Graecē μνηστῆρες. est enim procāre poscere, ut cum dīcitur in jūdice collocandō: "sī alium procās, nīve eum procās", hoc est poscis; unde etiam meretrīcēs procācēs.
- c. 4th-5th century, Servius, In Vergilii Aeneidos libros 1.536:
- et procāx propriē petāx est, nam procāre est petere, unde et procī petītōrēs dīcuntur.
Conjugation
Derived terms
References
- “proco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- proco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Polish
Pronunciation
- IPA(key): /ˈprɔ.t͡sɔ/
- Rhymes: -ɔt͡sɔ
- Syllabification: pro‧co
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.