praecautus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of praecaveō.

Participle

praecautus (feminine praecauta, neuter praecautum); first/second-declension participle

  1. guarded against

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative praecautus praecauta praecautum praecautī praecautae praecauta
Genitive praecautī praecautae praecautī praecautōrum praecautārum praecautōrum
Dative praecautō praecautō praecautīs
Accusative praecautum praecautam praecautum praecautōs praecautās praecauta
Ablative praecautō praecautā praecautō praecautīs
Vocative praecaute praecauta praecautum praecautī praecautae praecauta

References

  • praecautus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • praecautus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.