orditus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of ordior (“begin”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /oːrˈdiː.tus/, [oːrˈd̪iːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /orˈdi.tus/, [orˈd̪iːt̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | ōrdītus | ōrdīta | ōrdītum | ōrdītī | ōrdītae | ōrdīta | |
Genitive | ōrdītī | ōrdītae | ōrdītī | ōrdītōrum | ōrdītārum | ōrdītōrum | |
Dative | ōrdītō | ōrdītō | ōrdītīs | ||||
Accusative | ōrdītum | ōrdītam | ōrdītum | ōrdītōs | ōrdītās | ōrdīta | |
Ablative | ōrdītō | ōrdītā | ōrdītō | ōrdītīs | |||
Vocative | ōrdīte | ōrdīta | ōrdītum | ōrdītī | ōrdītae | ōrdīta |
Related terms
References
- “orditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- orditus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- orditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.