ontmaken

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˌɔntˈmaː.kə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: ont‧ma‧ken
  • Rhymes: -aːkən

Verb

ontmaken

  1. (transitive) to unmake, undo, break apart
  2. (transitive, dialect) to disinherit, to disown

Inflection
Inflection of ontmaken (weak, prefixed)
infinitive ontmaken
past singular ontmaakte
past participle ontmaakt
infinitive ontmaken
gerund ontmaken n
present tense past tense
1st person singular ontmaakontmaakte
2nd person sing. (jij) ontmaaktontmaakte
2nd person sing. (u) ontmaaktontmaakte
2nd person sing. (gij) ontmaaktontmaakte
3rd person singular ontmaaktontmaakte
plural ontmakenontmaakten
subjunctive sing.1 ontmakeontmaakte
subjunctive plur.1 ontmakenontmaakten
imperative sing. ontmaak
imperative plur.1 ontmaakt
participles ontmakendontmaakt
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.