kruisigen

Dutch

Etymology

From Old Dutch krucigon, from Proto-West Germanic *krūcigōn, from Latin cruciō.

Pronunciation
  • Audio(file)

Verb

kruisigen

  1. to crucify

Inflection
Inflection of kruisigen (weak)
infinitive kruisigen
past singular kruisigde
past participle gekruisigd
infinitive kruisigen
gerund kruisigen n
present tense past tense
1st person singular kruisigkruisigde
2nd person sing. (jij) kruisigtkruisigde
2nd person sing. (u) kruisigtkruisigde
2nd person sing. (gij) kruisigtkruisigde
3rd person singular kruisigtkruisigde
plural kruisigenkruisigden
subjunctive sing.1 kruisigekruisigde
subjunctive plur.1 kruisigenkruisigden
imperative sing. kruisig
imperative plur.1 kruisigt
participles kruisigendgekruisigd
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • Afrikaans: kroesig, krusig
  • Negerhollands: kroesig, krusig
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.