kluisteren

Dutch

Etymology

From kluister (a fetter), ultimately from Latin claudō (close, shut).

Pronunciation

  • (file)

Verb

kluisteren

  1. (transitive) To fetter, hog-tie or (rather) restrain in remaining movement
  2. (figuratively, transitive) To bind, restrict, as by a spell, fascination etc.

Inflection

Inflection of kluisteren (weak)
infinitive kluisteren
past singular kluisterde
past participle gekluisterd
infinitive kluisteren
gerund kluisteren n
present tense past tense
1st person singular kluisterkluisterde
2nd person sing. (jij) kluistertkluisterde
2nd person sing. (u) kluistertkluisterde
2nd person sing. (gij) kluistertkluisterde
3rd person singular kluistertkluisterde
plural kluisterenkluisterden
subjunctive sing.1 kluisterekluisterde
subjunctive plur.1 kluisterenkluisterden
imperative sing. kluister
imperative plur.1 kluistert
participles kluisterendgekluisterd
1) Archaic.

Derived terms

  • kluisteraar m
  • kluisterboei
  • kluistering
  • kluisterklank
  • omkluisteren
  • ontkluisteren
  • opkluisteren
  • inkluistering

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.