incolo
See also: încolo
Latin

Etymology
From Proto-Italic *enkʷelō. Equivalent to in- (“in, at, on”) + colō (“cultivate”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈin.ko.loː/, [ˈɪŋkɔɫ̪oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈin.ko.lo/, [ˈiŋkolo]
Verb
incolō (present infinitive incolere, perfect active incoluī); third conjugation, no supine stem
- to cultivate
- (by extension) to dwell or abide in a place, inhabit, reside
- c. 52 BCE, Julius Caesar, Commentarii de Bello Gallico 1.1:
- Gallia est omnis dīvīsa in partēs trēs, quārum ūnam incolunt Belgae, aliam Aquītānī, tertiam quī ipsōrum linguā Celtae, nostrā Gallī appellantur.
- Gaul, taken as a whole, is divided into three parts, one of which the Belgae inhabit, the Aquitani another, those who in their own language are called Celts, in our language the Gauls, the third.
- Gallia est omnis dīvīsa in partēs trēs, quārum ūnam incolunt Belgae, aliam Aquītānī, tertiam quī ipsōrum linguā Celtae, nostrā Gallī appellantur.
Conjugation
Conjugation of incolō (third conjugation, no supine stem) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | incolō | incolis | incolit | incolimus | incolitis | incolunt |
imperfect | incolēbam | incolēbās | incolēbat | incolēbāmus | incolēbātis | incolēbant | |
future | incolam | incolēs | incolet | incolēmus | incolētis | incolent | |
perfect | incoluī | incoluistī | incoluit | incoluimus | incoluistis | incoluērunt, incoluēre | |
pluperfect | incolueram | incoluerās | incoluerat | incoluerāmus | incoluerātis | incoluerant | |
future perfect | incoluerō | incolueris | incoluerit | incoluerimus | incolueritis | incoluerint | |
passive | present | incolor | incoleris, incolere |
incolitur | incolimur | incoliminī | incoluntur |
imperfect | incolēbar | incolēbāris, incolēbāre |
incolēbātur | incolēbāmur | incolēbāminī | incolēbantur | |
future | incolar | incolēris, incolēre |
incolētur | incolēmur | incolēminī | incolentur | |
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | incolam | incolās | incolat | incolāmus | incolātis | incolant |
imperfect | incolerem | incolerēs | incoleret | incolerēmus | incolerētis | incolerent | |
perfect | incoluerim | incoluerīs | incoluerit | incoluerīmus | incoluerītis | incoluerint | |
pluperfect | incoluissem | incoluissēs | incoluisset | incoluissēmus | incoluissētis | incoluissent | |
passive | present | incolar | incolāris, incolāre |
incolātur | incolāmur | incolāminī | incolantur |
imperfect | incolerer | incolerēris, incolerēre |
incolerētur | incolerēmur | incolerēminī | incolerentur | |
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | incole | — | — | incolite | — |
future | — | incolitō | incolitō | — | incolitōte | incoluntō | |
passive | present | — | incolere | — | — | incoliminī | — |
future | — | incolitor | incolitor | — | — | incoluntor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | incolere | incoluisse | — | incolī | — | — | |
participles | incolēns | — | — | — | — | incolendus, incolundus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||
incolendī | incolendō | incolendum | incolendō | — | — |
Derived terms
Related terms
References
- “incolo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “incolo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- incolo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.