grunten

Borrowed from English grunt.

• IPA^(key): /ˈɡrʏn.tə(n)/
• Hyphenation: grun‧ten

grunten

1. (intransitive, transitive, music) to shout death growls, to growl [from ca. 1990s]
   • 1994 August 31, “Ook tweede Lowlands geslaagd”, in De Telegraaf, page 16:

     Zoals de snoeiharde sm-metal van de Genitorturers uit de Verenigde Staten. De als een kerel gruntende zangeres Gen bracht tot groot genoegen van het publiek voorverwarmde tepelklemmen, tong- en navelpiercings aan bij haar bandleden, die daarna ook nog eens met een leren zweep werden afgerost.

     (please add an English translation of this quotation)

• gronte, gronten, grunt, grunte, grunton

Inherited from Old English grunnettan, from Proto-West Germanic *grunnattjan, from Proto-Germanic *grunnatjaną. Equivalent to groynen +‎ -ten.

• IPA^(key): /ˈɡruntən/

grunten (third-person singular simple present grunteth, present participle gruntynge, first-/third-person singular past indicative grunte, past participle grunt)

1. To grunt or groan as or like an animal; to make beastly calls.
2. To moan; to make a groaning or moaning sound.
3. (rare) To grind teeth together.

• gruntynge

• grinten

• English: grunt
• Scots: grunt

• “grunten, v.”, in MED Online, Ann Arbor, Mich.: University of Michigan, 2007, retrieved 2019-02-25.