eiulatus

Latin

Alternative forms

  • ejulātūs

Etymology

Perfect passive participle of eiulō.

Pronunciation

Participle

eiulātus (feminine eiulāta, neuter eiulātum); first/second-declension participle

  1. lamented

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative eiulātus eiulāta eiulātum eiulātī eiulātae eiulāta
Genitive eiulātī eiulātae eiulātī eiulātōrum eiulātārum eiulātōrum
Dative eiulātō eiulātō eiulātīs
Accusative eiulātum eiulātam eiulātum eiulātōs eiulātās eiulāta
Ablative eiulātō eiulātā eiulātō eiulātīs
Vocative eiulāte eiulāta eiulātum eiulātī eiulātae eiulāta

Noun

eiulātus m (genitive eiulātūs); fourth declension

  1. wailing, lamentation

Declension

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative eiulātus eiulātūs
Genitive eiulātūs eiulātuum
Dative eiulātuī eiulātibus
Accusative eiulātum eiulātūs
Ablative eiulātū eiulātibus
Vocative eiulātus eiulātūs

References

  • eiulatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.