diducens

Latin

Etymology

Present participle of dīdūcō.

Participle

dīdūcēns m, f, n (genitive dīdūcentis); third declension

  1. dividing

Inflection

Third declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative dīdūcēns dīdūcēns dīdūcentēs dīdūcentia
Genitive dīdūcentis dīdūcentis dīdūcentium dīdūcentium
Dative dīdūcentī dīdūcentī dīdūcentibus dīdūcentibus
Accusative dīdūcentem dīdūcēns dīdūcentēs, dīdūcentīs dīdūcentia
Ablative dīdūcente, dīdūcentī1 dīdūcente, dīdūcentī1 dīdūcentibus dīdūcentibus
Vocative dīdūcēns dīdūcēns dīdūcentēs dīdūcentia

1When used purely as an adjective.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.