complacitus

Latin

Etymology

Perfect active participle of complaceō

Participle

complacitus (feminine complacita, neuter complacitum); first/second-declension participle

  1. pleased, having pleased; having taken the fancy of

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative complacitus complacita complacitum complacitī complacitae complacita
Genitive complacitī complacitae complacitī complacitōrum complacitārum complacitōrum
Dative complacitō complacitō complacitīs
Accusative complacitum complacitam complacitum complacitōs complacitās complacita
Ablative complacitō complacitā complacitō complacitīs
Vocative complacite complacita complacitum complacitī complacitae complacita
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.