afbijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afbiten. Equivalent to af +‎ bijten.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɑvˌbɛi̯tə(n)/
  • Audio(file)
  • Hyphenation: af‧bij‧ten

Verb

afbijten

  1. (transitive) to bite off

Conjugation
Inflection of afbijten (strong class 1, separable)
infinitive afbijten
past singular beet af
past participle afgebeten
infinitive afbijten
gerund afbijten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bijt afbeet afafbijtafbeet
2nd person sing. (jij) bijt afbeet afafbijtafbeet
2nd person sing. (u) bijt afbeet afafbijtafbeet
2nd person sing. (gij) bijt afbeet afafbijtafbeet
3rd person singular bijt afbeet afafbijtafbeet
plural bijten afbeten afafbijtenafbeten
subjunctive sing.1 bijte afbete afafbijteafbete
subjunctive plur.1 bijten afbeten afafbijtenafbeten
imperative sing. bijt af
imperative plur.1 bijt af
participles afbijtendafgebeten
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • Negerhollands: bit af

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.