aanklagen

Dutch

Etymology

From aan +‎ klagen.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈaːŋklaːɣə(n)/
  • audio(file)
  • Hyphenation: aan‧kla‧gen

Verb

aanklagen

  1. (transitive) to denounce, accuse, indict, sue

Inflection
Inflection of aanklagen (weak, separable)
infinitive aanklagen
past singular klaagde aan
past participle aangeklaagd
infinitive aanklagen
gerund aanklagen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular klaag aanklaagde aanaanklaagaanklaagde
2nd person sing. (jij) klaagt aanklaagde aanaanklaagtaanklaagde
2nd person sing. (u) klaagt aanklaagde aanaanklaagtaanklaagde
2nd person sing. (gij) klaagt aanklaagde aanaanklaagtaanklaagde
3rd person singular klaagt aanklaagde aanaanklaagtaanklaagde
plural klagen aanklaagden aanaanklagenaanklaagden
subjunctive sing.1 klage aanklaagde aanaanklageaanklaagde
subjunctive plur.1 klagen aanklaagden aanaanklagenaanklaagden
imperative sing. klaag aan
imperative plur.1 klaagt aan
participles aanklagendaangeklaagd
1) Archaic.

Derived terms

Descendants
  • → Papiamentu: klaag (dated)

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.