aanbijten
Dutch
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌbɛi̯.tə(n)/
- Hyphenation: aan‧bij‧ten
Etymology 1
From Middle Dutch aenbiten. Equivalent to aan + bijten.
Verb
aanbijten
Inflection
Inflection of aanbijten (strong class 1, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanbijten | |||
past singular | beet aan | |||
past participle | aangebeten | |||
infinitive | aanbijten | |||
gerund | aanbijten n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (jij) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (u) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (gij) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
3rd person singular | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
plural | bijten aan | beten aan | aanbijten | aanbeten |
subjunctive sing.1 | bijte aan | bete aan | aanbijte | aanbete |
subjunctive plur.1 | bijten aan | beten aan | aanbijten | aanbeten |
imperative sing. | bijt aan | |||
imperative plur.1 | bijt aan | |||
participles | aanbijtend | aangebeten | ||
1) Archaic. |
Inflection
Inflection of aanbijten (strong class 1, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | aanbijten | |||
past singular | beet aan | |||
past participle | aangebeten | |||
infinitive | aanbijten | |||
gerund | aanbijten n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (jij) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (u) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
2nd person sing. (gij) | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
3rd person singular | bijt aan | beet aan | aanbijt | aanbeet |
plural | bijten aan | beten aan | aanbijten | aanbeten |
subjunctive sing.1 | bijte aan | bete aan | aanbijte | aanbete |
subjunctive plur.1 | bijten aan | beten aan | aanbijten | aanbeten |
imperative sing. | bijt aan | |||
imperative plur.1 | bijt aan | |||
participles | aanbijtend | aangebeten | ||
1) Archaic. |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.