-uleius

Latin

Etymology

A compound of the diminutive suffix -ulus with the nomen-gentilicium–forming suffix -eius.[1]

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /uˈlei̯.i̯us/, [ʊˈɫ̪ɛi̯ːʊs̠]
  • (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /uˈle.jus/, [uˈlɛːjus]
  • Note: although the syllable is heavy due to the regularly geminate intervocalic /j/, the vowel is thought to have been short on etymological grounds.

Suffix

-uleius (feminine -uleia, neuter -uleium); first/second-declension suffix

  1. forms nomina gentilicia
    AuruncīAurunculeius
    SeptimusSeptimuleius
  2. forms pejorative adjectives and substantives from verbs and nouns

Usage notes

This suffix combines with the supine stem of verbs to create pejorative adjectives.

sequorsecūtumsecūtuleius
loquorlocūtumlocūtuleius

Pejorative forms also appear to form from noun stems on occasion.

lēxlēgislēguleius

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative -uleius -uleia -uleium -uleiī -uleiae -uleia
Genitive -uleiī -uleiae -uleiī -uleiōrum -uleiārum -uleiōrum
Dative -uleiō -uleiō -uleiīs
Accusative -uleium -uleiam -uleium -uleiōs -uleiās -uleia
Ablative -uleiō -uleiā -uleiō -uleiīs
Vocative -ulei -uleia -uleium -uleiī -uleiae -uleia

The Masculine Singular Vocative is bisyllabic.[2]

See also

Latin terms suffixed with -uleius

References

  1. Leumann, Manu, Hofmann, Johann Baptist, Szantyr, Anton (1977) “-eius -eia”, in Lateinische Grammatik: Lateinische Laut- und Formenlehre, CH Beck, page 289
  2. Leumann, Manu, Hofmann, Johann Baptist, Szantyr, Anton (1977) “325: Dekl. Sing. Vokativ”, in Lateinische Grammatik: Lateinische Laut- und Formenlehre, CH Beck, page 424
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.